داشتم عکسای گوشیمو نگاه می کردم ،رسیدم به یه عکس که روش نوشته بود :

... چه آسان می توان از یادها رفت ...

واقعا چه آسان از یادت رفتم.......

چقَـ?ر پــَـر می ?ِشَـ? دلـَـ♥ــمـ (?)

♥ بـہ هــَـ♥ــوآی تـُـو (?)

♥ اِنگـــآر تَمـآمـِ پـَرَنـ?ه ـهآی جَهـآ?? ?ر قـَلبـ♥ـَمـ (?)

♥ آشیــ♥ـآنـِـہ ?َر?ه اَنـ? (?)

مـی گـویـنـد بـاران کـه بـبـارد

بـوی ِ خـاک بـلـنـد مـی شـود . .

پـس چـرا ایـنـجـا

بـاران کـه مـی بـارد

عـطـر خـاطـ ـره هـا مـی پـیـچـد ؟ . . .

باید بازیگر شوم ،
آرامش را بازی کنم …
باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم …
باز باید مواظب اشک هایم باشم …
باز همان تظاهر همیشگی : ” خوبم …

نگذار هرکسی از راه رسید با

 ساز دلت تمرین نوازندگی کند... !